درک خودکارآمدی دانشجویان رشته های توان بخشی از شایستگی بالینی و مقایسه آن با ارزشیابی مربیان بالینی

مقدمه: ارتباط نزدیک بین شایستگی بالینی و مفهوم کیفیت مراقبت باعث شده است شایستگی بالینی در ارزشیابی دانشجویان رشته های آموزشی علوم پزشکی، از جایگاه منجصر به فردی برخوردار باشد. این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه درک خودکارآمدی دانشجویان نسبت به شایستگی بالینی در آغاز و پایان دوره آموزش بالینی و مقایسه آن با ارزیابی مربیان از قابلیت های بالینی دانشجویان انجام گرفت. روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- همبستگی و مقطعی است که بر روی کلیه دانشجویان رشته های فیزیوتراپی، کاردرمانی، گفتاردرمانی و مددکاری دانشگاه علوم بهزیستی و توان بخشی به روش سرشماری به اجرا در آمد. داده ها در دو مقطع از برنامه آموزشی یعنی ترم چهارم و ترم هشتم از طریق پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری گردید. داده ها با آزمون های آماری t مستقل و آنالیز واریانس، تحلیل شدند. نتایج: میانگین نمره درک خودکارآمدی از شایستگی بالینی برای دانشجویان تمام رشته ها در محدوده متوسط (100-51) بود. میانگین نمره درک خودکارآمدی کلی دانشجویان تمامی رشته ها در ترم هشتم بطور معنی داری بیشتر از ترم چهارم بود. ضریب همبستگی بین ارزیابی مربیان و درک خودکارآمدی بالینی دانشجویان در حد 04/0=r و غیر معنی داربود. نتیجه گیری: خود ارزیابی دانشجویان نسبت به شایستگی بالینی می تواند اطلاعات ارزشمند و مکملی را در ارزشیابی دانشجویان علوم پزشکی فراهم آورد. تنظیم اهداف آموزشی متناسب با نیاز دانشجویان و هماهنگ با نظر اساتید و اتخاذ راهبردهای کیفی ارزشیابی آموزشی با تأکید بر درک خودکارآمدی دانشجویان می تواند منجر به ارتقای کیفی فرایندهای آموزشی دانشگاهی گردد.